Zending - Acts29

De afgelopen 2 weken stonden in het teken van de zending. Eerst een bijeenkomst in Karlskoga met een deel van de zendingswerkers van de Uniting Church. Drie families ontbraken helaas, door diverse oorzaken, maar het was een goede bijeenkomst. Onder meer was er familie die deze zomer uitgezonden wordt naar Ceuta, een enclave van Spanje aan de Marokkaanse kust. Een strategische plek voor een nieuw zendingsproject.

Acts29 op Hönö

Daarna was was ik op Hönö, een klein en mooi eiland voor de kust van Gotenburg. Daar organiseert de plaatselijke gemeente elk jaar een evangelische conferentie die een aantal duizenden deelnemers trekt. En soort van Opwekkingsconferentie zou je kunnen zeggen. Op woensdag is het daar "zendingsdag", met gebed voor mensen die verschillende bedieningen ingaan. Er was ook een bijeenkomst van Zweedse deelnemers en leiders van Acts29 (Handelingen 29), een internationale beweging van onze kerk die samen met zusterkerken elk jaar een drietal discipelschapscholen van 3 maanden organiseert. Dit gebeurt nu al 13 jaar en in meer dan 10 landen, en vele jongeren hebben hun roeping zo ontdekt.

Aangezien er zoveel mensen op Hönö zijn wordt er een bijeenkomst georganiseerd waar men ervaringen uitwisselt en getuigenissen kan horen over hoe God werkt. Ditmaal een ontmoeting op de rotsen aan het water!

Pelgrimage

Voor de tweede keer is Gerdien op pelgrimage op de Ingegerdsleden. De tocht van een week organiseert ze voor de kerk in Rotebro samen met twee mensen van de Lutherse kerk. De wandeling voert van de Grote Kerk in Stockholm, waar een uitzendingsdienst was, naar de dom van Uppsala. De tocht gaat via een groot aantal kerken. Overnachting gebeurt ook in kerken, onder meer in de Rotebrokerk waar Gerdien pastor is.

De eerste dag liep ik mee. Regelmatige stops, met nu en dan een overdenking en een gebed. Een pelgrimage is een geestelijke ervaring en reis, evenzeer als een lichamelijke reis. De deelnemers komen dicht bij elkaar en er onstaat een geestelijke gemeenschap. Gerdien is bij de tocht als pastor.

Waarom spreekt een pelgrimage aan? Het is erg populair in Zweden. De routes gaan vaak door de natuur, van kapel naar kerk. De Zweden hebben een bijzondere verhouding tot de natuur. De meeste Zweden houden van de natuur en in de natuur vertoeven, meer dan Nederlanders. Er is een gevoel voor natuurmystiek. In veel gevallen is de verhouding van de geseculariseerde weed tot de natuur bijna religieus te noemen. Ik zie hetzelfde bij Noren en Finnen. Je vind het ook in de kunst, bijvoorbeeld in de klassieke muziek van Grieg, Sibelius of Pettersson Berger. Voor Christenen is het dan ook niet verwonderlijk dat zo'n tocht aanspreekt.

De deeletappes leiden naar een kerk. Tijdens het lopen zijn er periodes van gesprek en van stilte en medidatie. Het is opmerkelijk hoe je dan dichter bij God komt.

Voor de geïnteresserden is deze roete genoemd naar Ingegerd. Ingegerd was de dochter van Olof Skötkonung, de eerste lokale koning die gedoopt werd. Ze werd rond het jaar 1000 geboren en greoide op in Sigtuna, dat midden op deze route ligt. Ze huwde vorst Jaroslav van Novgorod in Kiev. Dat gebied werd toentertijd door vikingkoningen geregeerd. Ze noemde zich toen Irene (vrede) en werkte voor vrede tussen verschillende landen. Voor haar dood in 1050 legde ze kloostergeloften af en ze werd later de heilige Anna van Novgorod in de Oosterse kerk.

Feest in Vårgårda

Wij zijn juist teruggekomen van het dorp Vårgårda, niet zo heel ver van Gotenburg in een landelijk gebied. Hier hield de kerk haar jaarvergadering, dit maal voor het eerst uitgebouwd tot een grotere happening. Met programma's voor kinderen, jongeren en voor mensen die niet aan de jaarvergadering ddelnamen. Er waren meer mensen dan andere jaren, en er was een feestelijke stemming. Goede studies, lancering van een jaar met het Marcusevangelie, concerten, voor elk wat wils.

Met internationale gasten, foto Stefan Enilsson

Zelf was ik verantwoordelijk voor met name de internationale gasten. Tien leiders van denominaties vanuit de hele wereld. We hadden speciale bijeenkomsten met hen en bespraken onder meer hoe je op de beste manier het evangelie kunt uitdragen in de verschillende landen, maar ook bijvoorbeeld hoe de verschillende landen met migranten omgaan. Leiders uit China, Japan, Ecuador, Nicaragua, de beide Congolanden, Estland en de VS waren hierbij betrokken. Dergelijke bijeenkomsten geven altijd weer nieuwe inspiratie en impulsen.

Onze denominatie heeft een visie om het aantal zendelingen te verhogen, en we konden onder meer bidden voor nieuwe zendelingen naar Ceuta, de Spaanse enclave in Marokko. Maar we ordineerden ook 18 nieuwe voorgangers en diakenen. Een flinke groep, hoop voor de toekomst, met de visie om tot 2025 minstens 50 nieuwe gemeenten te stichten in Zweden!

Hoop voor de wereld.

Ik bevind me op de jaarconferentie van de landelijke kerk in Gotenburg. Hier worden de plannen voor het komende jaar gemaakt, belangrijke besluiten genomen, nieuwe pastors geordineerd en zendelingen uitgezonden en verwelkomd. Er zijn ook een aantal gasten vanuit de landen waar de kerk mee samenwerkt.

Een van die gasten is dit jaar Mary Michael van de Evangelische Synode van Syrië en Libanon. We weten allemaal hoe de situatie is voor de mensen in Syrië en voor de vele vluchtelingen in Libanon. Voor de kerken is de situatie moeilijk. In het hele gebied neemt het aantal Christenen snel af. Velen van hen zijn vluchtelingen in andere landen, kerken zijn verwoest en en Christenen worden gedood door agressieve groepen. Op verschillende plaatsen in Zweden zijn grote syrisch-orthodoxe gemeentes en ook in de Uniting Church zijn grote groepen syriers te vinden.

Voorbede voor zendelingen

Je kunt je afvragen of er nog hoop is voor Syrië en voor de kerk daar, maar voor de Syrische Christenen is dat geen vraag. Mary preekte over dit onderwerp. Ze vroeg zich af of er nog een toekomst is voor de kerk in een land waar alles zo donker is. Of er nog een herstel mogelijk is. Haar antwoord was een duidelijk ja. Waarom? Omdat de kerk besloten heeft te blijven is er hoop. De kerk geeft niet op. Ze besloot met te zeggen dat er hoop is voor Syrië, voor de kerk, voor het Midden-Oosten, voor de wereld - omdat God God is. God is God. Daarom is er hoop.

Soortgelijke dingen hoor ik via een broeder uit Turkmenistan. Hij vertelt over de vervolgingen in zijn land en in andere landen in die regio. Maar men geeft niet op. Christenen zijn radikaal. Er is geen ruimte voor een lauw Christendom. Als er vervolging is is het radikaal zijn of niets. Niemand will zijn leven riskeren voor een lauw Christendom. Het kost wat om ja te zeggen. En daarom is een ja een echt en onvoorwaardelijk ja. Het kost wat. Maar het is mogelijk. Want God is God. En God is met ons.

Zendelingen in Zweden

Binnen de Uniting Church in Sweden, voorheen Missionskyrkan, waren wij vermoedelijk de eerste zendelingen die men verwelkomde vanuit een ander land - maar nu, 24 jaar later, niet meer de enige.In de loop van de jaren zijn er mensen vanuit verschillende landen werkzaam in een aantal locale gemeentes. Daar zijn de familie Ashmen, via ECMI-USA, op het eiland Gotland. Maar ook onder meer een pastor uit Congo, een jeugdleider uit India, een aantal zendelingen vanuit de Amerikaanse zusterkerk, en een aantal pastors vanuit het Midden-Oosten. Dit is een positieve ontwikkeling in een tijd waarin in veel gemeentes mensen uit allerlei landen zijn.

Meerdere gemeentes hebben een flinke groep mensen uit Syrië. Het aantal Syriers in Zweden is snel toegenomen met de huidige situatie daar. Zweden is het land in Europa dat het grootste aantal Syrische vluchtelingen opneemt.

In een buitenwijk van Stockholm is een gemeente die, naaste de Zweedse dienst, ook elke week een engelstalige en een urdu (taal uit Pakistan en Noord-India) dienst heeft. Ik heb daar de afgelopen tijd een paar keer gepreekt. Ook in centraal Stockholm is een grote internationale gemeente, er is ook een congolese gemeente. Elders in het land zijn grote groepen Karenen en Chin uit Myaan Mar en uit andere landen.

Zendelingen in Zweden

In totaal zijn er ongeveer 30 medewerkers in de kerk uit andere landen verspreid over de gemeentes in het land. Onlangs organiseerde de kerk voor het eerst een bijeenkomst juist voor deze mensen, waaraan Gerdien en ik deelnamen. Iedereen kon niet komen maar we waren met z'n twintigen plus een paar mensen uit de leiding van de kerk. Het was een goede ervaring om zo ervaringen te delen, dingen waar je tegenaan loopt als zendeling uit een ander land. Er was ook informatie over de ontwikkelingen in de kerk, met name van belang voor nieuwe zendelingen. Sommigen van ons wonen al jarenlang in Zweden, wij het langst, maar aan de andere kant zijn er die nog geen half jaar in het land zijn!

De Heer is opgestaan - Pasen in Stockholm

De paasdagen hebben we in de kerk in Bromma gevierd. Het werd een bijzondere viering. Het begon op Witte donderdag, met een eenvoudige gezamenlijke maaltijd, die aan het einde overging in een avondmaalsviering. In Zweden is het heel ongebruikelijk dat men avondmaal viert zittend rond een tafel en dat maakte indruk. Op Goede vrijdag was de diesnt in de kerkzaal, wwar het kruis centraal stond en waar een aantal wandkleden van Gerdien de weg naar Jeruzalem en het kruis verbeeldden.

Op Pasen werd deze serie gecompleteerd met het open graf. De paasdienst, in het teken van dankbaarheid en blijdschap, werd afgesloten met een gezamenlijke paaslunch. Zo stond de gemeenschap centraal gedurende de paasdagen in Bromma!

Bidden voor Bethlehem

Vervoer in het regenwoud

De tweede helft van februari was ik in Nicaragua, samen met mijn collega die verantwoordelijk is voor zending in dat deel van de wereld. Ik was erbij met name om te zien wat de kerk kan doen voor de situatie van de indianenvolken. Nicaragua heeft 23 indiaanse territoria die zelfbestuur hebben. Buitenstaanders mogen zich daar niet vestigen. Het probleem is echter dat dat laatste toch gebeurt. Mensen komen daar, kopen illegaal land, of nemen het met geweld, en de levensmogelijkheden voor de indianen verdwijnen. Het probleem lijkt te zijn dat de overheid wel goede wetten heeft maar niet voldoende daadkrachtig reageert bij de implementatie.

Wij bezochten een dorp van de Mayanga-indianen in het tropisch regenwoud in het natuurreservaat Bossawas. Het dorp heet Bethlehem (de meeste Mayanga horen bij de Broederkerk in Nicaragua). De enige manier om er te komen is met een boomstamkano over de rivier, of via een vele uren durende moeizame wandeling door het regenwoud. Het dorp ligt in een prachtig gebied. De Mayanga's hebben kleine ecologische landbouwstukjes in het woud, een project dat met Zweedse ontwikkelingsgelden ondersteund wordt.

Bethlehem

Er is echter een grote druk van mensen van buitenaf. Zowel de grond als het goud dat in dit gebied te vinden is trekt. De Mayanga hebben al verschillende van hun akkertjes verloren. De indringers komen regelmatig bewapend het dorp in, dreigen, mishandelen mensen die te dicht bij "hun" grond komen en dreigen het dorp plat te branden.

De mensen zijn bang. Verschillende mannen zeiden: we slapen slecht, we moeten de wacht houden en we zijn bang. Een ruime week geleden was er een overheidscommissie met miltairen ter plaatse (toevallig viel dat samen met ons bezoek). De indringers hebben een ultimatum gekregen tot het komende weekend. Dan moeten ze weg zijn. Anders volgen er maatregelen. De commissie komt volgende week terug om de situatie te bekijken en eventueel in te grijpen. Het probleem is, dat er wel eerder beloften zijn gedaan. Ook zijn de Mayanga's bang voor eventuele wraakacties van de indringers in de tussenliggende tijd. De situatie is heel moeilijk en velen vroegen ons om voorbede juist gedurende deze periode.
Deze vraag om voorbede deel ik graag met u. Bid om bescherming voor de Mayanga's en hun dorpen. Bid om een goede oplossing als het ultimatum voorbij is. Bid om wijsheid voor de kerk ter plaatse in dit alles. De Broederkerk, die de grootste protestantse kerk in het land is en met name onder de indiaanse volken, heeft invloed in de samenleving. Bid dat men daar op de beste wijze gebruik van maakt. Tenslotte hopen we als Zweedse kerk onze zusterkerk in Nicaragua te kunnen helpen met deze problematiek.