Hoop voor de wereld.

Ik bevind me op de jaarconferentie van de landelijke kerk in Gotenburg. Hier worden de plannen voor het komende jaar gemaakt, belangrijke besluiten genomen, nieuwe pastors geordineerd en zendelingen uitgezonden en verwelkomd. Er zijn ook een aantal gasten vanuit de landen waar de kerk mee samenwerkt.

Een van die gasten is dit jaar Mary Michael van de Evangelische Synode van Syrië en Libanon. We weten allemaal hoe de situatie is voor de mensen in Syrië en voor de vele vluchtelingen in Libanon. Voor de kerken is de situatie moeilijk. In het hele gebied neemt het aantal Christenen snel af. Velen van hen zijn vluchtelingen in andere landen, kerken zijn verwoest en en Christenen worden gedood door agressieve groepen. Op verschillende plaatsen in Zweden zijn grote syrisch-orthodoxe gemeentes en ook in de Uniting Church zijn grote groepen syriers te vinden.

Voorbede voor zendelingen

Je kunt je afvragen of er nog hoop is voor Syrië en voor de kerk daar, maar voor de Syrische Christenen is dat geen vraag. Mary preekte over dit onderwerp. Ze vroeg zich af of er nog een toekomst is voor de kerk in een land waar alles zo donker is. Of er nog een herstel mogelijk is. Haar antwoord was een duidelijk ja. Waarom? Omdat de kerk besloten heeft te blijven is er hoop. De kerk geeft niet op. Ze besloot met te zeggen dat er hoop is voor Syrië, voor de kerk, voor het Midden-Oosten, voor de wereld - omdat God God is. God is God. Daarom is er hoop.

Soortgelijke dingen hoor ik via een broeder uit Turkmenistan. Hij vertelt over de vervolgingen in zijn land en in andere landen in die regio. Maar men geeft niet op. Christenen zijn radikaal. Er is geen ruimte voor een lauw Christendom. Als er vervolging is is het radikaal zijn of niets. Niemand will zijn leven riskeren voor een lauw Christendom. Het kost wat om ja te zeggen. En daarom is een ja een echt en onvoorwaardelijk ja. Het kost wat. Maar het is mogelijk. Want God is God. En God is met ons.